"چایکوفسکی و مهردخت"

وسایلت رو روی میز ناهارخوری پهن کردی خط کش های بزرگ و مخصوصت رو دست می گیری و خطوطی رو روی کاغذ های برش رسم می کنی . بدون اینکه بفهمی زیر نظر دارمت .

 گاهی اخم میکنی و به چیزی دقیق نگاه میکنی خطی رو پاک میکنی و دوباره می کشی گوشی تلفن همراهت رو برمیداری، به صفحه ش خیره میشی ، صدای استادت  تو فضای اتاق طنین میندازه ، " بچه ها دقت کنید ، از خط کمر سه سانت داخل رو علامت می زنیم ، بعد فیلم رو متوقف میکنی  و دوباره روی میز خم میشی . لابد داری همون سه سانت رو، روی کاغذ برش علامت میزنی . 

کمی بعد فایل ذخیره ی موسیقیت رو ،  روی لپ تاپی که به تی وی وصل کردی ، فعال می کنی سکوت خونه ،  با نوای زیبای  سمفونی دریاچه ی قو پُر میشه ،

 هنوز مشغول رسم و برش هستی وانمود می کنم با گوشی خودم مشغولم اما همه ی حواسم به توست . 

 لبخندی از سر حیرت  صورتم رو پر می کنه ، انگار آرمین روی میز خم شده و داره کار می کنه   چقدر این ژن ها قوی بودند ، شباهت ظاهر به کنار ، حتی مدل ایستادن و دقیق نگاه کردنت به اون رفته . 

آخ،  باز هم ، مچم رو گرفتی ، به آنی سرت رو از روی کار بلند کردی و مستقیم به چشمام نگاه کردی . 

-به چی میخندی مامانی ؟ 

-هیچی ، خوشم میاد موقع کار کردن نگاهت کنم .

-آخه صورتت می خندید . 

-نمی خندیدم ، لبخند بود . 

-هموووون 

-باید مهربانو باشی تا معنا شو بفهمی . 

نمی دونم از حرفم چه برداشتی کردی  که تو هم  خندیدی و دوباره مشغول کار شدی . 

سرم رو انداختم پایین ، تظاهر می کردم باز گوشیم رو چک می کنم ولی رفتتتتته بودم تاااا دورررهاااا  

جایی در سالهای سال قبل همون موقع که دخترک پر آرزویی بودم و به امید یه خانواده ی عاشق ، با پدرت  پیوند شویی بستم .

همون ده سالی که تو همین خونه با هم زندگی کردیم ، کمی خوشبخت بودیم و بسیار بدبخت چه تصمیم خوب و بجایی گرفتم برای جدایی شونزده سال گذشته

 تو  چهارساله بودی و حالا بیست ساله شدی . راه سختی بود که با چاشنی عشق و امید هموار شد . 

دخترم اتفاق های خوب ،  محاله بدون از خودگشتگی و ایثار فراوون بیفته ،تو  این مسیر ، برای هر قدم که برداشتم ، بیسااار فکر کردم و عواقب و جوانب همه چیز روبسیااار  سنجیدم . 

هیچ کاری رو همینطوری و باری به هر جهت نمی تونستم انجام بدم  ، چرا که صاحب جواهری بودم بنام تو  وباید جبران دعوتت  به زندگی و شرایط غیرمعمولی که برای زندگیت  فراهم کرده بودم ،  رو می کردم . 

بهترین انتخابم این بود که درهمون مسیری که دوست داشتی ، قرارت دادم همراهت بودم فراااوون .

پا به پا ت و قدم به قدم و امروز نتیجه ی شیرین این انتخاب و همراهیِ با تو رو  دارم . 

مهردخت جانم  ، تو،  تا همین چند ماه قبل ، درمقابل دوخت،  خیلی مقاوت می کردی و می گفتی : من طراحم چرا باید  خیاطی کنم!!! 

 خیلی دوست داشتم برات توضیح بدم که اگر دانشجوی طراحی لباس ، به دانش دوخت،  مجهز نباشه ، طراح خوبی از آب در نمیاد  

ولی گذاشتم تا خودت تجربه کنی . دیدی نازنینم که عاقبت با خیاطی کنار اومدی  و بعد بهش علاقمند شدی؟؟ 

حالا ساعت ها میشینی و  الگو می کشی و پارچه  می بری و  با لذت چرخ می کنی  

زندگی هم همین پارچه های ندوخته و طرح های نکشیده ست برای همه ی چیزهایی که بهش فکر نکردی و در آینده باهاشون مواجه میشی ، طرحی دلخواه و استثنایی  در ذهنت آماده کن روی پارچه های رنگارنگ پیاده کن و با عشق به قامت نازنینت ، اندازه کن . 

با کژی ها و تیرگی ها کنار نیا ، لباس بد رنگ و بد قواره نپوش چون یه روز به  خودت میایی و میبینی  به  پوشیدن  لباسهای تیره و ژنده ، عادت کردی . 

*******

کاش زندگی کلید pause داشت و این روزها دکمه ش رو فشار می دادم تا همه چیز همونطور که هست بمونه  

عزیزامون  سالم و رو به راهن و  خودم در آخرین ماه های چهل و پنج سالگی ، هنوز نسبتا" پر انرژیم و همین یعنی خوشبختی .

شاید چایکوفسکی وقتی دریاچه ی قو  رو می نوشته ، دختری از مشرق زمین رو تصور می کرده، که روی میز ناهارخوری خونه ش،  الگوی لباس می کشه و به سمفونیش  ، گوش جان می سپارده و از آن سوی میز و از میانِ طرح های نیمه کاره ،  به مادر خوشبختش ،لبخند عاشقانه می زنه